Kinderfitness Zweten op de roeimachine

06-02-2009

Ook de kids aan de halters

Kinderen moeten meer bewegen. Maar ruimte op straat is schaars en een verenigingleven kost geld. Kinderfitness biedt uitkomst. Maar slaan we niet een beetje door? Of we toch vooral een zorgvuldig stuk willen schrijven over kinderfitness, vraagt instructeur Maarten Navest (24) in het sportzaaltje van basisschool De Piramide in Amsterdam-Noord, waar de leerlingen van groep vijf bezig zijn met hun fitnessuurtje. Er bestaan namelijk nogal wat vooroordelen over kinderfitness, zegt hij. Dat het slecht zou zijn voor kinderen bijvoorbeeld. En te individueel.

De instructeur van Sportacces verzorgt, samen met zijn compagnon Bas Gunther, in opdracht van de gemeente Amsterdam fitnesslessen op basisscholen, buiten de reguliere gymlessen om. In het zaaltje staat de muziek hard aan. Navest, streng: ‘Ze mogen gek doen, springen, dansen, schreeuwen. Maar als de muziek uit gaat, luisteren de kinderen naar ons.’

De leerlingen zijn op diverse apparaten bezig: crosstrainers, loopbanden, roeimachines en, veruit het populairste bij de kinderen, de dansmatten. Die matten zijn verdeeld in vakjes die weer in verbinding staan met een tv waarop instructies worden gegeven. Het doet nog het meest denken aan het hinkelen van vroeger. Maar gehinkeld wordt er nauwelijks meer na schooltijd. Voor voetballen of tennissen geldt hetzelfde. Navest weet uit ervaring: ‘Geef kinderen een racket en ze pakken dat ding heel onhandig vast. Ze zijn het gewoon niet meer gewend.’ Het is een logisch gevolg van de rol die de computer in de samenleving heeft gekregen. Kinderen zitten steeds meer achter het beeldscherm, terwijl tegelijkertijd het eten ongezonder is geworden. Navest: ‘De Piramide is een multiculturele school. Niet alle kinderen worden grootgebracht met buitenspelen en gezonde voeding.’

Daarom gaat dit project verder dan het uurtje bewegen, zegt hij. ‘We maken kinderen bewust van wat ze eten. Sommigen krijgen van thuis een blikje Red Bull mee in de veronderstelling dat dat gezond is. We leggen ze uit dat dit niet zo is. Ook de ouders lichten we voor. Zo proberen we op diverse manieren kinderen bewust te maken van een gezonde levensstijl.’

Een van de manieren waarop dat gebeurt is kinderen tekeningen te laten maken met daarop ‘goed’ en ‘slecht’ eten. Ze hangen aan de muur van het zaaltje. Op de roeimachine is de 9-jarige Sevgi fanatiek bezig. Ze vindt het leuk, roeien. Over de tekeningen zegt ze: ‘Chocolade en patat zijn niet goed. Of ik dat nu minder eet? Eh, nee.’

Geen eetpolitie

Navest kan er om lachen. ‘Hoeft ook niet. We zijn geen eetpolitie die zegt: dit mag niet, dat mag niet. Maar de kinderen moeten zich er wel van bewust zijn. En als kinderen genoeg bewegen, kunnen ze ook gerust af en toe chocolade of een patatje eten zonder dat ze er dik van worden.’

Het helpt, zegt hij. De GGD Amsterdam weegt de kinderen elk jaar. De resultaten zijn hoopgevend. ‘Wij hebben jaren geleden al onderzoek laten uitvoeren naar het effect dat bewegen op kinderen heeft, lang voor het een hot item werd. Er is lang gedacht dat fitness slecht zou zijn voor kinderen. Dat het botmisvorming in de hand zou werken, dat zij er krom van gingen lopen, dat het slecht was voor de spierontwikkeling.’ Maar dat is juist niet het geval, leerde hij. ‘Door te fitnessen krijgen kinderen een open houding en een betere botdichtheid. Mits je ze op een goede manier begeleidt natuurlijk.’ En wellicht nog belangrijker: hoe meer kinderen sporten, hoe meer zelfvertrouwen ze krijgen. Navest: ‘We zorgen dat er altijd een spelelement in zit. Zo is er altijd wel een onderdeel waar ze goed in zijn. Dat is ook onze filosofie: laten zien waar je wel goed in bent in plaats van andersom. Zoals dat vroeger ook op straat ging: iemand die dik was kon een hele goeie goede keeper zijn.’